روزی مورچه ای دانه ی درشتی بر داشت و می رفت.

از او پرسیدند : کجا می روی؟ او گفت : می خواهم این دانه را برای دوشتم که در شهر دیگری زندگی می کند ببرم.

گفتند: چه کار بیهوده ای ! تو اگر هزار سال هم عمر کنی نمی توانی این همه راه را پشت سر بگذرانی و از کوهستان و جنگل بگذری تا به او برسی.

مورچه گفت: مهم نیست . همین که من در این مسیر باشم ، او خودش می فهمد که دوستش دارم....

مهربانی و محبت هرگز تلف نمی شود چرا که حتی اگر برای کسی که در حقش محبت شده فایده ای نداشته باشد ، لا اقل برای شخص مهربان منشا خیر است.

اس . اچ . سیمونز